Πριν από πολλούς αιώνες η μεγάλη σπηλιά που βρίσκεται πριν από το μοναστήρι της Μαυριώτισσας ήταν χρυσωρυχείο και το φύλαγε ένας δράκος που ανέπνεε και έβγαζε από το στόμα του φλόγες και δηλητηριασμένους ατμούς.
Έτσι περιγράφει ο λαογράφος Δ. Γιαννούσης ( Ακρόπολη, 11-7-54) την παράδοση σχετικά με το Σπήλαιο του Δράκου.
Αυτό το μύθο τον διάβασα πριν καιρό και μου γεννήθηκε η επιθυμία να επισκεφτώ το σπήλαιο, έτσι στις 3 Μαΐου που γιορτάσαμε και επίσημα την πρωτομαγιά στην Ελλάδα ,λόγω του ότι η 1 Μαΐου έπεφτε την ίδια μέρα με την Κυριακή του Πάσχα, ως αργία κάποιοι και ως απεργία, κάποιοι άλλοι και εγώ ως λάτρης των αργιών και των εκδρομών έριξα την ιδέα στην παρέα και αποφασίσαμε να επισκεφτούμε την όμορφη Καστοριά για να δούμε από κοντά το Σπήλαιο του Δράκου.
Ξεκινήσαμε από την Λάρισα και μετά από μια 3ωρη διαδρομή με στάσεις στο δρόμο, για να απολαύσουμε την Ανοιξιάτικη φύση , να πιούμε καφεδάκι και για να πιάσουμε τον Μάη ,μέσω της Ελασσόνας και της Κοζάνης ,φτάσαμε στην Εγνατία οδό και πολύ σύντομα βρεθήκαμε στην όμορφη Καστοριά με την λίμνη της.
Ξεκινώντας με το αυτοκίνητο από το νότιο τμήμα της λίμνης κατευθυνθήκαμε μέσω της παραλίμνιας οδού Σουγγαρίδη στο βόρειο τμήμα της και φτάσαμε στο Σπήλαιο του Δράκου το οποίο βρίσκεται δίπλα στην λίμνη και το χωρίζει από αυτήν ο δρόμος.
Αφού βγάλαμε τα εισιτήρια 6 ευρώ το κανονικό και 4 ευρώ μαθητικό-φοιτητικό-πολυτέκνων και ατόμων με ειδικές ανάγκες μας παρέλαβε και μας οδήγησε ,ένας υπάλληλος ο οποίος εκτελούσε χρέη συνοδού και ξεναγού, στο εσωτερικό του σπηλαίου.
Το σπήλαιο ανακαλύφτηκε το 1940 ,τυχαία μιας και δεν γινόταν λόγος για την ύπαρξη του μέχρι
τότε , κατά τα έργα διάνοιξης της παραλίμνιας οδού από τον στρατηγό Σουγγαρίδη ,χωρίς όμως να γίνουν ενέργειες τότε ,για την αξιοποίηση του.
Κάποιοι τυχαίοι εξερευνητές και μικρά παιδιά το επισκεπτόταν από περιέργεια ή για να βρουν χρυσάφι, με κίνδυνο να το καταστρέψουν ή να γίνουν ατυχήματα και έτσι άρχισε να κυκλοφορεί ο μύθος για τον δράκο ,ότι δηλαδή όποιος μπαίνει στο σπήλαιο θα τον κάψει ο δράκος με τις δηλητηριώδες φλόγες του .Ο δράκος ήταν εκεί για να φυλάει το χρυσάφι του σπηλαίου.
Τα χρόνια πέρασαν και από το 1954 μια ομάδα Καστοριανών ,πολλοί σπηλαιολόγοι , διάφοροι φορείς και εταιρείες και με την βοήθεια του Κράτους κατάφεραν να καταστήσουν το σπήλαιο προσβάσιμο και επισκέψιμο στον κόσμο.
Το Σπήλαιο του Δράκου άνοιξε τις πύλες του για το κοινό στις 13 Δεκεμβρίου 2009 και εγκαινιάστηκε στις 29 Δεκεμβρίου 2009 από τον Υπουργό Πολιτισμού και Τουρισμού κ. Γερουλάνο και τον Πρόεδρο της Βουλής κ. Πετσάλνικο.
Είναι ένα σπήλαιο μήκους 300 μέτρων ,περπατάς με ασφάλεια πάνω σε εξέδρες και μια πλωτή γέφυρα .Η θερμοκρασία του είναι σταθερή όλο τον χρόνο 16-18ο Κέλσιου και η υγρασία φτάνει στο 90%.
Έχει 7 υπόγειες λίμνες , τα νερά τους είναι συνέχεια των νερών της λίμνης ,δεν υπάρχει όμως σ΄ αυτές κανένα ίχνος ζωής επειδή τα ασβεστολιθικά πετρώματα και τα άλλα ιχνοστοιχεία του σπηλαίου δεν το επιτρέπουν.
Έχει δέκα αίθουσες με την μεγαλύτερη να έχει διαστάσεις 45Χ17 μέτρα με το κεντρικό της τμήμα υπερυψωμένο και τις πλευρές της να καταλήγουν σε λίμνες.
Οι σταλαγμίτες και οι σταλακτίτες είναι εντυπωσιακοί και φυσικά απαγορεύεται να τους αγγίζεις γιατί μπορεί να κλείσουν οι πόροι τους και να ανασταλεί η ανάπτυξη τους για πολλά χρόνια ,όπως μας επισήμανε ο συνοδός μας.Για τη δημιουργία σταλακτιτών και σταλαγμιτών χρειάζεται να περάσουν πολλές εκατοντάδες χρόνια.
Πρόκειται για να μικρό σπήλαιο σε σχέση με άλλα στον ελλαδικό χώρο ,πλούσιο όμως σε σταλακτικό διάκοσμο και εύκολα προσβάσιμο. Αξίζει τον κόπο να το επισκεφτείς, πρόκειται για ένα εκπληκτικό «μνημείο της φύσης».
Η έξοδος από το σπήλαιο γίνεται από μια σήραγγα όπου υπάρχουν πίνακες και φωτογραφίες και μπορείς να διαβάσεις για τους μύθους ,την ιστορία, την πορεία των εργασιών αξιοποίησης του σπηλαίου, καθώς και ένα κομμάτι από τα οστά της σπηλαίας αρκούδας.
Κατά την περίοδο των εργασιών που έγιναν στο σπήλαιο, ανακαλύφθηκαν τα οστά, της αρκούδας των σπηλαίων, οι οποίες έζησαν στην Ευρώπη και εξαφανίστηκαν πριν από 10.000 χρόνια.
Το σπήλαιο είναι χαρτογραφημένο και κατά το μεγαλύτερο μέρος του επισκέψιμο.
Μετά το τέλος της ξενάγησης άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις σου στο βιβλίο επισκεπτών που υπάρχει στην έξοδο και συνέχισε την βόλτα δίπλα στην λίμνη ,εμείς το κάναμε με τα πόδια αν και ψιλόβρεχε και κάποια στιγμή έπεσε και χαλάζι ,τα πυκνά φυλλώματα των αιωνόβιων πλατανιών ,ευτυχώς μας προστάτευσαν και φθάσαμε στην εκκλησία της Μαυριώτισσας, η απόσταση είναι περίπου 800 μέτρα.
Χτίστηκε το 1082 επί εποχής του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Αλεξίου Α΄ Κομνηνού όταν πήρε την πόλη της Καστοριάς από τους Νορμανδούς και ονομαζόταν Μεσονησιώτισσα.
Έπειτα ονομάστηκε Μαυριώτισσα γιατί ακριβώς απέναντι βρισκόταν το παραλίμνιο χωριό Μαύροβο το σημερινό Μαυροχώρι και οι κάτοικοι του συντηρούσαν το μοναστήρι.
Βυζαντινό μοναστήρι με πολλές και ενδιαφέρουσες τοιχογραφίες .
Εσωτερικά η μεγάλη παράσταση της Δευτέρας Παρουσίας, είναι ενδιαφέρουσα από εικονογραφικής άποψης καθώς και η σκηνή της Βάπτισης (έργα του 12ου αιώνα). Στις περισσότερες τοιχογραφίες τα μάτια των Αγίων δεν υπάρχουν ,διότι επί οθωμανικής αυτοκρατορίας οι Τούρκοι τα κατέστρεφαν.
Από τις εξωτερικές τοιχογραφίες , ξεχωρίζουν οι αυτοκράτορες, ο Άγιος Δημήτριος και ο Άγιος Γεώργιος και τοποθετούνται χρονικά γύρω στα 1260.
Στο χώρο της μονής υπάρχουν η βασιλική της Κοιμήσης της Θεοτόκου ένας μονόχωρος ξυλοσκεπής ναός που καταλήγει στην ανατολική του πλευρά σε ημικυκλική βαθμιδωτή κόγχη, το παρεκκλήσι του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, το ηγουμενείο με τα κελιά ,το μουσείο και το εκθετήριο. Ενδιαφέρον παρουσιάζει και το κοκκινόχρωμο κωδωνοστάσιο της μονής.
Στην μονή διαμένουν άνδρες καλόγεροι οι οποίοι συντηρούν και λειτουργούν καθημερινά στην μονή.
Ήταν μια υπέροχη ημέρα η οποία έκλεισε με γεύμα σε μια ταβέρνα με υπέροχους παραδοσιακούς μεζέδες ,καστοριανούς σαρμάδες ,καστοριανά φασόλια ,λουκάνικα , σαββατιανό (κρέας χοιρινό με σάλτσα) και πολλά αλλά νόστιμα φαγητά και κόκκινο κρασί.
Αξίζει μια βόλτα στην πόλη της Καστοριάς ,με τα υπέροχα αρχοντικά ,τα μουσεία και τις πολλές εκκλησίες, τα οποία θα επισκεφτούμε σ' άλλη εξόρμηση μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου